Het innen van zijn vordering door de legitimaris bij de erfgenamen (of bij de langstlevende echtgenoot in geval van de wettelijke verdeling). De vordering moet worden betaald uit de nalatenschap, zodat daarop wordt ingekort. Uit de wet of het testament blijkt in welke volgorde moet worden ingekort, dus bij wie het geld gehaald moet worden, bij erfgenamen of legatarissen. (art. 4: 79, 87, 89, 90, 91 BW)
Als erfgenamen de waarde van giften die zij van de erflater tijdens zijn leven ontvingen moeten vergoeden aan de nalatenschap of als bv. de langstlevende echtgenoot goederen uit de nalatenschap mag kiezen, maar daarbij wel de waarde van die goederen aan de nalatenschap moet vergoeden. Dit is het geval als de erflater dat bij de gift of in zijn testament heeft bepaald. Vb. Vader overlijdt en zijn drie kinderen Anton, Barend en Carina zijn de erfgenamen. Deerfenis bedraagt € 100.000,-. Voor het overlijden heeft Anton al eens € 20.000,- gekregen van vader in een periode dat Anton het financieel moeilijk had. Omdat vader zijn kinderen gelijk wil behandelen heeft hij bij de gift aan Anton een inbrengverplichting opgenomen. De nalatenschap bedraagt dus € 100.000,- + € 20.000,- is € 120.000,-, waarvan Barend en Carina ieder € 40.000,- krijgen en Anton € 20.000,-. Immers, de andere € 20.000,- had hij eerder al als gift (voorschot op de erfenis) ontvangen. (art. 4: 229 BW)
Imputatie betekent dat als een kind de erfenis van zijn ouder verwerpt, datgene wat hij had kunnen erven, in mindering komt op zijn legitieme portie. Vb. Volgens het testament van de ouder erft het kind alleen een schilderij ter waarde van € 20.000,-. De legitieme portie van het kind is bv. € 50.000,-. Bij verwerping komt € 20.000,- in mindering (imputatie) op de legitieme portie van € 50.000,- zodat er voor het kind nog slechts een legitieme aanspraak van € 30.000,- overblijft.
Een testament waarin opa aan zijn kinderen de last oplegt om aan zijn kleinkinderen een bedrag schuldig te erkennen, dat pas opeisbaar is bij het overlijden van hun ouders. Dit om erfbelastingbesparing te bereiken. Door artikel 10 SW is met deze constructie sinds 2010 geen besparing van erfbelasting meer te behalen.
Men kan het eigen testament altijd herroepen, door een nieuw testament te maken en daarin aan te geven dat het hele vorige testament of bepaalde bepalingen daaruit vervallen zijn. Doorgaans worden in het nieuwe testament dan nieuwe inhoudelijke bepalingen opgenomen.
In sommige gevallen kan ook een schenking worden herroepen.
Een handeling die als doel heeft dat degene die de gift ontvangt verrijkt wordt, waardoor de gever armer wordt. Er is pas sprake van een gift als de ontvanger de gift heeft ontvangen. Bij een gift kan sprake zijn van een tegenprestatie van de ontvanger (bv. verkoop van een huis tegen een te lage prijs). Een speciaal soort gift is de schenking. Bij een schenking is sprake van een overeenkomst tussen schenker en ontvanger en de overeenkomst moet ‘om niet’ zijn, zonder tegenprestatie.
De wet kent een gesloten stelsel van uiterste wilsbeschikkingen. Dat betekent dat een rechtshandeling alleen een uiterste wilsbeschikking is, als deze in boek 4 van het BW staat of elders in de wet als uiterste wilsbeschikking is aangemerkt (bv. de uitsluitingsclausule in art. 1: 94 BW).
Iemand die door de erflater bij testament is benoemd om de goederen van de nalatenschap te beheren en de schulden van de nalatenschap (ook bv. het uitkeren van legaten) uit die goederen te voldoen. De executeur kan tevens testamentaire lastenuitvoeren. De executeur maakt de nalatenschap als het ware rijp voor de verdeling onder de erfgenamen. De executeur moet ook de successieaangifte doen. Deze executeur met bovenstaande standaard wettelijke taken heet ook wel beheers- of een 2 sterren executeur.
De erflater kan in het testament de executeur ook meer bevoegdheden geven, hij wordt dan naast executeur ook afwikkelingsbewindvoerder. Dit wordt ook een 3 sterren executeur genoemd. De taak van de executeur kan ook beperkt worden tot bv. de uitvaart (ook wel een 1 ster executeur genoemd).
De persoon over wiens/wier nalatenschap het gaat.
De persoon die een (breuk-)deel of een hele nalatenschap erft op grond van een testament (of, als er geen testament is) op grond van de wet (art. 4:10 BW).